Rozdział 38

Ujrzałam w nich mojego ojca.

-Czego chcesz ? - zapytałam szorstko.

-Mogę wejść ? 

-Nie. Mam gościa. 

-No proszę. Musimy porozmawiać. 

Staliśmy chwilę, a ja zastanawiałam się czy go wpuścić. Po chwili usłyszałam kroki na schodach. Obok mnie pojawił się Niall.

-Dzień dobry panie Smith.. - powiedział niezbyt miło.

-Cześć Niall.. 

-Alice czy coś się stało ? Jestem potrzebny ? 

-Nie. On już sobie idzie powiedziałam wskazując na ojca.

-Wcale nie idę. Musimy pogadać o tej kolacji.. 

-Nie ! Zostawiłeś mamę dla jakiejś zdziry ! Mam się teraz z nią poznać ?! 

-No proszę. Weź ze sobą Nathana..

-To jeszcze jego chcesz w to wplątać ?! To jeszcze dziecko ! Czemu narażasz go na takie cierpienie ! On właściwie nic dla Ciebie nie znaczy.. Tak samo jak ja ! Nigdy nic dla Ciebie nie znaczyliśmy.. Mama również! Poza tym to nie jest Twój syn, a ja już dawno nie jestem Twoją córką ! Wynoś się ! 

Do oczu napłynęły mi łzy. Niall trzymał mnie mocno za rękę co dodało mi odwagi. 

-Jeśli jednak zmienisz zdanie przyjedź o osiemnastej do restauracji przy Devonshire Square 9. Mam nadzieję, że do zobaczenia. 

-A ja tej nadziei nie mam. - powiedziałam zatrzaskując mu drzwi przed nosem.

Weszłam chwiejnym krokiem do salonu. Niall cały czas trzymał mnie w talii bym nie upadła.

Byłam roztrzęsiona i zdenerwowana. Usiadłam na sofie i zaczęłam spokojnie oddychać.

-Może przynieść Ci wody ? - zapytał Niall.

-Tak.. I przynieś mi torebkę z przedpokoju. 

Niall powędrował najpierw po torebkę, a później po wodę. 

Wyjęłam maleńkie pudełeczko z tabletkami uspokajającymi i wzięłam dwie popijając całą szklanką wody.

-Co to za leki ? - zapytał Niall z niepokojem.

-Nie martw się. To na uspokojenie. Nic mi nie będzie. 

Niall usiadł koło mnie. Gdy chciałam podać mu szklankę nagle wypadła mi z ręki, a ja osunęłam się na oparcie kanapy. Dalej nic nie pamiętam.

Obudziłam się i pierwsze co ujrzałam to biały sufit. Powoli podniosłam się z niewygodnego łóżka i rozejrzałam po pokoju. Byłam przypięta do różnych urządzeń i znajdowałam się w szpitalu. 

Jedyne co pamiętałam to tabletki, które wzięłam rano. Nie wiedziałam nawet która jest godzina. 

Po dłuższej chwili rozmyślania chciałam wyjść na korytarz, ale do sali wszedł lekarz. 

-Dzień dobry pani Smith. Nazywam się Robert Brown i jestem lekarzem. 

-Dzień dobry. Która jest godzina ? 

-Już trzecia po południu. 

-O szóstej muszę być w restauracji.. Mogę wyjść ? Proszę..

-Niestety nie. Te leki, które pani wzięła mogły zaszkodzić dziecku.. 

-Jakiemu dziecku ? O czym pan mówi ?

-Jest pani w ciąży. 

-Ale.. Jak to ? 

-Chyba nie muszę tłumaczyć jak zachodzi się w ciąże ? Powiedzieć pani małżonkowi ? 

-To nie jest mój mąż.. To znaczy tak jakby, bo jesteśmy tylko zaręczeni. Proszę mu nic nie mówić.. On za półtora tygodnia jedzie w trasę ze swoim zespołem.. Nie może wiedzieć, bo nie pojedzie.

-A mam kogoś w ogóle powiadomić ? 

-A czy Niall tu jest ? 

-Siedzi na korytarzu. 

-Mogę z nim porozmawiać ? 

-Oczywiście.. Później przyjdę i wszystko omówimy. 

Lekarz wyszedł z sali, a chwilę później wszedł do niej Niall. 

Podszedł do mnie szybko, po czym mnie pocałował.

-Co się stało ? Lekarz nic nie chciał mi powiedzieć.

-Nic, nic. Po prostu ze zdenerwowania i przemęczenia straciłam przytomność. Niall kiedy jedziesz w trasę ? 

-No.. właśnie jest problem, bo mamy wyjechać już w poniedziałek.. Ale nie chcę Cię zostawiać.. 

-Jedź.. Tylko na siebie uważaj.

-Ale.. To za trzy dni.. A ty musisz tu leżeć.. Poza tym kto zajmie się Nathanem ? 

-Własnie dlatego chciałam, żeby lekarz Cię tu wpuścił. Masz mój telefon ? 

-Tak. Posłuchaj, bo ja.. 

-Jedź już. Daj mi tylko telefon.

-Perrie ma tu za chwilę być. Pojechała do nas po Twoje rzeczy. 

-Okey. To jedź już. 

Niall położył mój telefon na szafce przy łóżku.

-Kocham Cię. 

-Ja Ciebie mocniej. - powiedziałam, po czym Niall mocno mnie przytulił i czule pocałował.

-Cześć kochanie. - powiedziała gdy Niall wychodził z sali.

Ciężko było się z nim rozstać. Mieliśmy spędzić ze sobą ten czas, a teraz wszystko wcięło.

Opadłam na łóżko i okryłam się szczelniej kołdrą, ob było mi strasznie zimno.

Nie wiedziałam co ze sobą zrobić.

 Jest pani w ciąży. 

Te słowa cały czas chodziły mi po głowie. 

Ja w ciąży ? To jest niemożliwe.. Skąd ? Jak ? Przecież byliśmy odpowiedzialni.

Po policzkach zaczęły spływać mi łzy. 

Moje rozmyślania przerwał głos Pezz.

-Cześć kochana. Jak się czujesz ? Kupiłam Ci owoce. Nie wiem czy lubisz pomarańcze albo chociaż banany, ale mam nadzieję, że tak, bo zrobiłam Ci zapas. - powiedziała uradowana.

Odwróciłam się do niej i usiadłam. 

Gdy mnie zobaczyła - całą roztrzęsioną i rozpłakaną - podbiegła do mnie i mocno przytuliła.

Moją torbę położyła na krześle, a owoce potoczyły się po podłodze wypadając z siatki. 

-Co się stało ? - zapytała zatroskanym głosem, siadając obok mnie.

-Bo.. Jestem w ciąży.. Niall nie wie. To jest.. Ja nie mogę mieć dziecka.. Mam studia.. Nie mogę.. Po prostu nie mogę. 

-Spokojnie.. Cała się trzęsiesz i chyba masz gorączkę. Połóż się. Zawołam lekarza. 

Perrie zmusiła mnie, żebym się położyła, po czym nakryła mnie kołdrą i kocem, który leżał w rogu łóżka szpitalnego. 

Wyszła pospiesznie z sali, a po chwili wróciła z lekarzem...

________________________

Cześć. Wiem, że nie pisałam, ale miałam powody.

Wy olewacie mnie, więc ja Was ;) 

Nie powinnam tak robić, ale jeśli są wyświetlenia przy rozdziale, a jest zero komentarzy to jest mi bardzo przykro. Myślałam, że podoba Wam się opowiadanie, a tu widzę, że nie.

Jestem zadowolona z tego rozdziału tak pół na pół. 

Miałam napisać o czymś innym, ale w połowie jakoś pomyślałam, że czemu nie zniszczyć jej kariery przez ciąże ? xD 

No nieważne. Mam nadzieję, że Wam tak samo podoba się ten rozdział ;) 

Dzięki jeśli dotrwaliście do końca. 

Jeśli skomentujecie bardzo się ucieszę :) 

Paa <3